Mijn kortste winter

Herinner u. Ergens in oktober 2005 krijg ik de kans de "What the Bleep do we know"-conferentie in Phoenix, USA, bij te wonen. Een van de sprekers is de bioloog Bruce Lipton. Hij presenteert er de inzichten en conclusies uit zijn laatste werk "The biology of belief" (zie link in de rechterkolom V.S.). Hoofdthesis is "the biochemical effects of the brain’s functioning show that all the cells of your body are affected by your thoughts". Allemaal goed en wel, bedacht ik me later achter het stuur van mijn huurwagen, maar hoe verander je je (onbewuste) overtuigingen dan ? Enige dagen voor mijn vertrek naar Tahiti lees ik 2/3 van het boek in een Barnes & Noble bookstore in LA. Het antwoord stond op de laatste twee pagina's. Bruce Lipton verwijst naar Psych-k als de meest integere, efficiënte en geloofwaardige methode die hij kent om "beliefs" te veranderen. Er wordt een website opgegeven die ik gretig opzoek.
Ik lees er dat in heel de VS workshops georganiseerd worden, maar mijn vertrek is gepland, Tahiti roept en het lijkt allemaal zo simpel...
Het is pas in Nieuw Zeeland dat het idee begint te rijpen om terug te keren naar de VS.
"If you believe you can or if you believe you can't...you're right", zei Henry Ford. Het besef de laatste weken dat deze stelling voor mij klopt, scherpte mijn belangstelling nog aan.
Ik realiseerde me dat de meeste grenzen die ik relationeel, fysisch, professioneel, enz ervaren heb in mijn leven diegenen waren die ik zelf, bewust of onbewust, had gecreëerd door wat ik geloofde dat (ik) kon of niet.

Niemand minder dan Gandhi zei het volgende over beliefs :

Your beliefs become your thoughts
Your thoughts become your words
Your words become your actions
Your actions become your habits
Your habits become your values
Your values become your destiny

Ik had dus grote verwachtingen toen ik na een reis van bijna twee dagen in Denver, Colorado, landde. Van Bangkok was ik over de winterse Tokyo/Narita luchthaven naar LA gevlogen. Daar overnachtte ik in Backpackers Paradise. Een ietwat "dodgy" plek met een mix van backpackers en "louche" typen. Ze hebben een gratis shuttle van en naar de luchthaven, verwarmd openluchtzwembad (waar ik nota bene comfortabel gebruik van maakte putje Californische winter) en zijn misschien wel de goedkoopste plek in L.A. In het holst van de nacht werd ik wel verplicht naar een andere slaapzaal te verhuizen, toen de enige andere gast, een 1OO kilo serial-killer-achtige spiermassa het licht boven mijn bed aanstak en weigerde uit te doen. Love it or leave it. De keuze was snel gemaakt...

Een paar uur later landde ik veilig aan de voet van de besneeuwde Rocky Mountains in Denver. 16°C, onverhoopt. Daar mijn basis-traject enkel zonnige en zomerse etappes inhield, heb ik geen winterkleren bij. Ik heb wel AL mijn zomerkledij bij, just in case. Het hostel waar ik afzak is oud en versleten, vuil. Maar voor 13 "bucks" doe ik niet moeilijk.

Ik word rond 5 uur wakker van de kou. De kamer is ijskoud. Ik loop naar een radiator : koud. Ineens valt de oranje-roze gloed dat door de ramen naar binnen glipt me op : er ligt 10 cm sneeuw. Het vriest dat het kraakt. Dju.
Ik breng de dag door in Tattered Cover bookstore in het stadscentrum. Een leesparadijs met sofa's, stijlvolle fauteuils, eethoek/cafee en chauffage...Ik heb trouwens twee broeken, twee T-shirts, een hemd, twee paar kousen en een fleeze aan. Op twee dagen tijd maak ik een temperatuursprong van minstens 35°C mee.

Na een nieuwe koude nacht waar ik alle dekens van de vrije bedden gehaald heb beslis ik naar de andere hostel te verhuizen : "of course we have heating!", antwoordt de verraste uibaatster me aan de telefoon.

De komende dagen geniet ik met volle teugen van de workshop en een persoonlijke sessie met de trainer. We leren simpele methodes om met het onderbewustzijn te communiceren en zo (on)bewuste negatieve overtuigingen te ontdekken en te vervangen door positieve, gewenste overtuigigen. Het mooie aan die techniek is dat elkeen het helemaal op zijn eentje kan doen.

Na het "werk" ga ik telkens in St Mark's Coffeehouse (zie mooie website in de linkerkolom, klik op "menu" en "photo's") lezen en genieten van de warme, gezellige sfeer. Heerlijk om met een stomende kop thee in de hand te mijmeren bij het zicht van de besneeuwde daken en bomen doorheen het grote gevelraam. Binnen zitten de mensen gezellig te schaken, te babbelen of op de portable te werken. Winterplezier.

Ik hou van Denver. Naar verluidt schijnt de zon er 300 dagen per jaar (zie link). In de Shuttle die mij terug naar de luchthaven voert heb ik het gevoel dat ik hier ooit terugkom.
In de minibus ontstaat een plezante ketting van ontmoetingen onder impuls van de joviale best-seller schrijfster, Joan Johnston, die elke nieuwe passagier naar zijn verhaal vraagt. Zo blijken vier mensen speciaal naar Denver te zijn gevlogen voor de amerikaanse voetbal match tussen de Broncos en de Steelers. Zij uit Florida, twee kerels uit Fresno, CA en een Brit, all the way uit Engeland.

Olivier, mijn boezemvriend in LA, komt me aan de luchthaven oppikken. We hebben voor de komende dagen een klein road-avontuur gepland.

Vrijdagmiddag vertrekken we in onze gehuurde rode decapotable Ford Mustang voor een week-endje Las Vegas. We wisselen elkaar af aan het stuur en genieten jongensachtig van ons speelgoed, van het "on the road" zijn, Jack Kerouac achterna.
Om 20u30 rijden we Vegas binnen. Duizend neonlichten en gekke casino-gebouwen. We nemen onze intrek in de Monte Carlo, alstublieft, en haasten ons naar de speelzaal en het gokgeweld. Het geluid van de gokmachines is alomtegenwoordig. Mensen van alle leeftijden en horizonten geven zich over aan hun verslaving.
In de VS is "gamblen", gokken, een tijdverdrijf als een ander. Vraag is: kan je stoppen als je nog geld op zak hebt ?
Wij nemen het risico en opteren voor Roulette.

Als onze laatste "chip" in de gretige handen van de croupier verdwijnen duiken we het nachtleven in richting Studio 54, de club van de MGM. Maar...mijn schoenen worden te sportief bevonden. De dress-code is drastisch, de buitenwipper-en-chef almachtig en onomkoopbaar. Olivier is solidair maar ik slaag erin hem te overtuigen toch naar binnen te gaan. Er is voldoende leven in de bar, ik wacht hier wel.

We slapen uit en rond de middag gaan we buffet-eten in één van de diverse restaurants van de Monte Carlo. Ik ben blij nog eens "quality time" (zoals Colette, Oliviers vrouw, zou zeggen) met mijn maat door te brengen.

In de namiddag springen we in onze Mustang en rijden naar Red Rock Canyon, een lus van 13 miles langs een oker-rode rotsberg. We vernemen met verbazing dat deze rots een zandduin was die geleidelijk aan verhard is, wat gezorgd heeft voor duizenden strepen. Overal zijn klimmers aan het werk. Red Rock is één van de vijf top-klimsites in de VS.

Na een dutje rijden we door de woestijn terug naar Los Angeles. Vooralleer ik in Azië weer 100% veggie ga, eet ik nog een "Kingburger" bij Fatburger. Dat maakt de overgang gemakkelijker...(zie link).

Maandag zet Olivier me af aan de luchthaven. Een lange en vermoeiende vliegreis later sta ik weer in Bangkok. Van zodra ik mijn visum bemachtigd heb vlieg ik naar Indië.