Idaho to Chicago

Idaho

Na een korte stop in Boise, Idaho, doorkruis ik op 1 dag deze staat van links naar rechts op weg naar de prestigieuze Yellowstone National Park. Zuid-Idaho schonk me vooral landschappen van brede valleien geflankeerd door glooiende kale heuvels met een schots tintje. Moon crater park dat aan de baan paalde, zorgde voor varriatie en dwong een halte af. Het was een bizarre vlakte van zwarte verscheurde lava; maar nergens viel een vulkaan te bespeuren. De lava is gewoon uit barsten in de bodem gestoven en heeft dit merkwaardig mineraal landschap gecreeerd.

Yellowstone

Aan de grens met Wyoming verandert het landschap volledig. Net voor Swan Valley, een prachtige baan door agrarisch gebied met goudgele graanvelden die staan te popelen om geoogst te worden. Aan weerszijden frisse hartige heuvels en in de diepte een rivier waar vissers met hun bootjes afvaren. Hartverwarmend. En dat mag wel want de nachten worden heel koel. De herfst vordert snel in de Rocky Mountains waar ik constant minstens op 2000 meter zit.

Yellowstone is het eerste nationaal park ter wereld. De eerste dag maak ik een prachtige wandeling langs een meer en val ik oog in oog met een hert. We kijken elkaar even benieuwd aan en vervolgen elk onze weg terwijl de avondzon de hele scene van een mystieke zuiverheid vervult.
Op de campsite wordt ik uitgenodigd door twee koppels vriendelijke, progressieve americanen om rond het kampvuur een pintje te drinken. Beiden koppels hebben een meisje uit China geadopteerd. Pat is een fervente fietser en heeft alle grote klassiekers uit Belgie en Noord-Frankrijk afgekoerst. Hij heeft blijkbaar ook iets over onze bieren geleerd want hij kent veel merken. In hun beleving is iedereen tegen de oorlog in Irak, ze begrijpen dan ook niet wat de VS daar doet.
's Ochtends laten ze mij niet vertrekken vooralleer ik mijn "2 seconds tent" heb open getoverd.
Ik diende de tent trouwens eerst een uur te laten drogen want er lag een laag rijm op. Het heeft dus al gevroren vannacht... Gansen vertrekken stilaan in formaties naar andere oorden. Ook de eekhoorn die op drie meters heen en weer langs mijn tent met denne-appels spurt beseft dat de tijd dringt. Zijn verbetenheid doet me echt lachen van plezier.

Hoogtepunten van Yellowstone zijn Old Faithfull : een veld van meerdere hectaren vol Geysers van alle kleuren ( turkoos, goud, wit, modderig bruin), vormen (perfekte circels, Jakuzi-achtig, konisch), sterktes en geuren (sommigen ruiken naar rotte eiren (zwavel)). Het zijn eigenlijk allemaal warmwaterbronnen. Old Faithfull zelf, spuit water en stoom tientallen meter hoog de lucht in. En is geregeld als een klok, namelijk om de 90 minuten. Verder is er ook Artist Point : een zicht op een prachtige canyon met waterval en blauwgroene rivier in de diepte. De canyon wanden hebben een kleuren palet van gebroken wit naar oker. Dit is een plek die energie uitstraalt.

Wyoming

Wyoming is cow-boy land bij uitstek : in vrijheid lopende koeien-kuddes met brede in hun vel gebrande kentekens van de eigenaar. Loslopende paarden ook. Vaak kerels met cow-boy hoeden. Quasi iedereen heeft een SUV (4x4) vaak met aanhangwagen voor vee en paarden.
Mooie schuren verraden de rijkdom van hun inhoud. Na Cody rij ik door naar Sheridan, dwars door Big Horn Park. De prijs van de benzine is weer zachtjes aan het zakken. Tanken is dan de boodschap. Je weet niet wat morgen brengt. Soms heb je drie verschillende tankstations naast elkaar met krak dezelfde prijs. Hoe meer concurrentie hoe beter voor de consument...

Hier in het wilde westen prijken " Support our troops" stickers op talloze wagens. Je weet wel niet hoe oud ze zijn, die stickers. Veel mensen hier beginnen van gedacht te veranderen maar gaan niet noodzakelijk de sticker eraf halen.

Devils Tower is het volgend natuurwonder op mijn pad. Het is een massa gesmolten magma die doorheen hoger gelegen sedimentenlagen gestuwd werd en bij het afkoelen in kollommen fragmenteerde. Denk een beetje aan de zuilenbundels in sommige kathedralen. Toen met de miljoenen jaren het zachtere sediment erodeerde kwam langzaam deze gezuilde toren van 300m hoog aan het licht. De top is breed als een voetbalveld en er cirkelen roofvogels rond, als ik er toekom. Er zijn heel wat klimmers langs de wanden aan het werk. Devils Tower is een Mekka voor klimmers.

Ik vervolg mijn weg naar Sundance en Spearfield terwijl de avondzon voor magisch licht zorgt op de prairies. Uiteraard komt een camping opdoemen. Ik heb weer zin in een vettige hamburger...
Ik heb gemerkt dat ik van vlees een echte warmte shot krijg en dat kan schelen 's nachts in de tent.

In de ochtend kom ik een vriendelijke vijftiger tegen. Hij vertelt mij dat hij een weapon permit heeft. "Als ze schieten dan schiet ik. Als ze mijn auto pakken dan niet maar wel als ze iets aan mijn hond doen." Zijn overgrootvader heeft nog Butch Cassidy gekend toen hij de Stanton Brothers doodschoot in zijn dorp in Utah.

Mount Rushmore en Crazy Horse

Next stop is Mount Rushmore, het door iedereen gekende bergmonument met de hoofden van vier voor de prille VS beslissende presidenten : Washington, Jefferson, Lincoln, Roosevelt.
Het meest indrukwekkende is dat ze erin geslaagd zijn deze beelden te maken hoofdzakelijk met dynamiet. Je zou verwachten dat ze bang zouden zijn het gedane werk op te blazen. Neen dus.
Honderden mannen uit de streek van de Blackhills hebben hier jaren aan gewerkt. Ze spreken hier in hun typische Country-of-freedom-peptalk over een 'Shrine for democracy'. No comment.
Crazy Horse Memorial is een van de meest ontroerende verrassingen van deze reis. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten. 10 $ entree, was veel ook. Van ver zag ik een volledige opengedynamiteerde bergflank met het reusachtige profiel van een indiaan erin. Oh my God waar mensen zich mee bezighouden, dacht ik bij mezelf.
Het verhaal is echter heel mooi : 50 jaar geleden hebben indiaanse wijzen van verschillende stammen ( the elders) Korczak Ziolkowski, een self-made beeldhouwer, uitgenodigd naar de Black Hills om de grote indiaanse leider Crazy Horse in de Blackhills te bijtelen. Sommige van die elders hebben nog met Crazy Horse gestreden. Ze wilden niet ver van Mount Rushmore aan de blanke man tonen dat de indianen ook grote helden hadden. Korczak besliste op quasi 40 jarige leeftijd hier zijn leven aan te wijden. Een film toont hoe hij 'from scratch' en zonder geld aan dit werk begon er er 3 decennia lang aan gewerkt heeft. Zijn vrouw die hij tijdens deze titaneske karwei heeft leren kennen en 7 van zijn tien kinderen zetten zijn werk voort. Hoe kitsherig ook het uiteindelijk beeld eruit moet zien toch is het voor de indiaanse stammen belangrijk. Later moet aan de voet van de berg een universiteit voor Native Americans komen. Het raakt me enorm hoe sommige mensen een levenswerk vinden of kiezen en hoeveel van hun persoon ze erin steken.

De verrassingen gaan door in het Badlands National Park : een formidabel landschap van eindeloze glooiende prairie abrupt afgebroken door The Wall : adembenemende rotsformaties die door erosie hun ongewone vorm gekregen hebben en onderaan The Wall de prairie die gewoon verder doorloopt maar tientallen meters lager. Ik kom er toevallig een vijftiger uit Washington State tegen. Hij is ook ver van huis maar hij vertelt me dat hij niet naar Mount Rushmore geweest is. Het patriotieke flag-waiving stoort hem. En hij vraagt zich trouwens af of dat kunst is, zo'n beeldhouwer die zich voor de kar van dit soort projekten laat spannen. Zijn sympathie gaat daarentegen uit naar het initiatief van de oude indianen.
Bij het verlaten van het park rijd ik oostwaarts door prairies van zacht golvende goudgele-velden. Dit is het Great Plains gevoel. De zon zakt langzaam in mijn rug en belicht mijn volledig gezichtsveld met warme zonnestralen. Links zie ik 6 paarden in een halve cirkel tegen elkaar praten. Ontroerend.
Ik verblijf in een mini-dorp temidden van de uitgestrektheid en haast me naar het Amerikaans voetbalveld waar de ouders van White River hun zoons aanmoedigen in hun gladiatorenstrijd tegen de "bezoekers". Voor alle veiligheid staat er een ambulance paraat. De zon gaat onder en de sfeer is geweldig in dit "middle of nowhere".

Native americans : een genocide

Ik leer meer over het droevige lot van de Native Americans in het Akta Lakota Sioux museum van Chamberlain. Toen Colombus aankwam waren er ongeveer 5 miljoen indianen in Noord-Amerika. Verspreid over 500 stammen. Tegen 1900, na slachtingen, westerse ziekten, deportatie ( de Trail of tears), enz. schoten er nog 237.000 over. Ze "hadden" de hele VS en na dappere, hopeloze oorlogen en de bedrieglijkheid van de blanken ( die hun eigen verdragen niet naleefden) hebben ze nu nog 4% over in de vorm van reservaten. De Blanken hebben er alles aan gedaan om hen hun cultuur en collectiviteitsgevoel te doen verliezen. Ze lijken daar uiteindelijk niet in geslaagd te zijn.

Dat hun cultuur ver boven die van de echte wilden, de blanken, torende mag blijken uit dit kort verhaal :

One evening an old Cherokee told his grandson about a battle that was going on inside him-self.
He said : my son, it is between 2 wolves.
One is evil : anger, envy, sorrow, regret, greed, arrogance, self-pity, guilt-resentment, inferiority, lies, false pride superiority and ego...

The other is good : joy, peace, love, hope, serenity, humility, kindness, benevolence, empathy, generosity, truth, compassion and faith...


The grandson thought about it for a while and then asked his grandfather :
-Which wolf wins ?

The old Cherokee simply replied : The one I feed.


On the road door South Dakota

Het landschap is eentonig agrarisch en plat. Maisvelden, graan, zonnebloemen, kilometers en kilometers aan een stuk. Nu en dan al dan niet vervallen houten of zinken schuren eenzaam in de velden. Af en toe grote cylindervormige graansilo's. Reklameborden voor een road-restaurant brengen er wat humor in. In koeien van letters staat er "Restaurant X : Snotty waitresses" en onderaan en in kleinere tekens "don't work here" of "Get smashed" (plezant als je aan 't rijden bent) en "potatoes" in het klein.

Er is weer paniek over de benzineprijzen. De toen aankomende storm op Texas zorgt voor een sluiting van de raffinaderijen. Laatst hoorde ik op TV een vertegenwoordiger van de consumenten zeggen dat John-modaal 500 $ per jaar meer betaalt dan in 2002 en 750 $ meer dan in 1999. Hij eiste de heropening van raffinaderijen die door de grote concerns waren gesloten om het aanbod te drukken. De Amerikanen, waarvan het wagenpark voor quasi 50% uit SUV's (4x4) bestaat en pick-up trucks (ook 4x4) hebben pijn in hun portefeuille maar switchen nochtans niet naar personenwagens of japanse kleintjes. Ze kopen gewoon een kleinere 4x4.

In Sioux City wordt ik aangesproken door een excentrieke vijftiger : Phil Claeys. Zijn opa kwam uit Brussel. Als hij verneemt dat ik uit Belgie kom kan zijn gastvrijheid niet meer op. Ik word getrakteerd in zijn stamcafee en aan iedereen die het wil horen voorgesteld met "He's from Belgium". Ik ontmoet zijn vriendinnen Nancy en Fiona. Nancy is de zus van een computer magnaat ( Gateway computers, waar ik nu toevallig op werk). Hij heeft een foundation voor goede werken opgericht en zij mag het geld uitgeven. Ze werkt rond domestic violence en ik leer haar Marshall Rosenberg kennen, de vader van de geweldloze communicatie.

Onnodig te zeggen dat Double U (Bush) weinig vrienden telt in dit sympathiek en vrolijk gezelschap.
Hoe toevallige ontmoetingen voor altijd een gezicht geven aan een van de veel doorkruiste steden.

Chicago !!!!!

Mijn intrede in Chicago is episch. Je mag op de brede ring maar 55 mph rijden maar iedereen zoeft je gewoon voorbij, links EN rechts aan minstens 70 mph. Ik slaag er toch in na 3.500 miles de auto veilig te parkeren in een van de peperdure betalende parkings : 20 $ per 24 uren.
Fiona had me verwittigd : mensen geraken gewoon sociaal geisoleerd omdat vrienden twee keer nadenken om ergens af te spreken; je geraakt gewoon nergens je auto kwijt.

Naast de wandelingen passeer ik ook heel wat tijd in Barns and Nobles. Een supergezellige boekhandel(keten). Je hebt er gewoon stoelen en tafels waar je boeken kan verkennen en soms gewoon uitlezen zonder dat iemand je komt lastig vallen om iets te kopen. Er is ook een cafee aan en veel mensen kopen gewoon een koffietje om op hun gemak te lezen. Bij het overlopen van een van de boeken die ik opensla daagt mij een nieuw inzicht : onvoorwaardelijk houden van iemand kan pas als je onvoorwaardelijk van jezelf houdt. Je moet eigenlijk van jezelf houden zoals een moeder van haar kind houdt : zoals het is, los van prestaties, resultaten. Gewoon omdat het is. Boeiend en uitdagend.

Weer ben ik gezegend met het weer. Chicago waar het ijskoud kan zijn kent een abnormaal hoge temperatuur voor de tijd van het jaar. Als ik een boottocht boek georganiseerd door de Chicago Architecture Foundation is de stad zonovergoten en de lucht glashelder. Het is een schitterende ervaring om in de zon op de rivier te varen tussen al die wolkenkrabbers terwijl een gepensioneerde architect je alle geheimen over stijl en archtitecten onthult.
Interessant om kennis te maken met sommige grote namen van de architectuur als Mies van der Rohe, Fujikawa, De Stefano en de quasi organische levensgeschiedenis van een stad. In 1871 vernietigde een brand de Central Business District en gingen 17.000 gebouwen tegen de vlakte.
Een blanco blad voor architecten.

Op mijn weg door de straten van Chicago kom ik een soort futuristische tweewieler op elektriciteit tegen waar je gewoon met je twee voeten naast elkaar op staat en dat zelf in evenwicht blijft. Leun je naar voor, dan rijdt het naar voor en vice versa. Politie en parkwachters circuleren er al op. Zie www.segwayexperience.com
En by the way, het draait ook.

Zo. In mijn volgend verslag zullen jullie meer vernemen over mijn terugrit naar L.A. langs de legendarische Route 66, de media over Bush, en rariteiten zoals de Blueberry-pizza (nee, ik vind dit niet uit) van Pizza Hut.

Gaetan
vanuit Albuquerque, New Mexico