Chicago to LA via "Route 66"

Chicago-Los Angeles via Route 66

Route 66 is zowel voor Amerikanen als voor buitenlandse touristen een legendarische “snelweg”. De highway is intiem gelinkt met de ontwikkeling van het land tot een grote natie, met de hoop van tienduizenden interne migranten om ooit het beloftevolle California te bereiken en met de ontwikkeling
van het binnenlandse toerisme doorheen de demokratisering van het autobezit. Voor de romantici, verwijst Route 66 naar alles wat ooit groots en mooi was. Pure nostalgie dus. Ze spreken hier over “The Great Mother Road” of “Mainstreet America”. 2.200 mijlen (3.520km) die doorheen 7 staten twee grote havens, economische reuzen, verbinden : Chicago en L.A.

Saint Louis, Missouri

Ik geraak vlot uit Chicago en doorklief de regen tot in Springfield waar ik het geluk heb een camping te vinden met twee overdekte tentsites. Dit heb ik nergens anders tegengekomen, dus dat is even chance. In de ochtend straalt de zon opnieuw. Het wordt een leuke rit tot St Louis aan de Mississipi, 1 van de 2 machtigste rivieren van het land. Reeds van ver zie je de Gateway Arch aan de horizon. De Gateway Arch is een glanzend metalen boog van 189 m hoog en 189 m breed aan de voet, die de historische rol van St Louis symboliseert als toegangspoort naar het Westen (zie Links voor foto’s). De ietwat sjofele Huckleberry Finn jeugdherberg is handig gesitueerd in 1 van de upcoming buurten die de gepaste naam Soulard (zatlap) draagt. Inderdaad het krioelt er van rasechte pubs. Het duurt niet lang of ik beland bij John McGurk’s met een super-sympathiek koppel, Ola en George uit Pittsburgh en een Viking-deen : Thorleiv.
Het wordt een constante met de Amerikanen die ik in hostels tegenkom : ze denken dat de 9/11 aanslagen minstens op voorhand bekend waren door de Bush-administratie en dat men ze heeft laten gebeuren. Ze denken dat Bush niet zou (her)verkozen zijn zonder massale verkiezingsfraude. Ze hebben een klare kijk op de media-brainwashing…en zijn uiteraard tegen de oorlog in Irak.

De avond erna ga ik naar een soort kotfeest met Thorleiv en Rebecca, het meisje van de hostel-desk. De gasten zijn allemaal academici van de faculteit filosofie. Het is opmerkelijk hoe open mensen zijn en hoe vlot de contacten gaan : “ Hi, I’m Susan ” en daar ga je. Ik heb een hels succes met de Belgische sociale zekerheid en above all : met de loopbaanonderbreking. De meesten geloven hun oren niet. Ik moet me wel stillaan hoeden geen misleidende reklame te maken als ik van hieruit zie waar we naartoe gaan met de eindeloopbaandiscussie in Belgie.

Als gedreven door een vreemde kracht (de lokroep van het On the Road zijn ?) verlaat ik deze leuke stad, richting Tulsa in Oklahoma. De weg door Missouri is mooi. Ik geniet van de rit door deze groene staat met zijn uitgestrekte Mark Twain National Forest. Als bij wonder schakel ik de radio aan op een reklameloze Blues-zender wat een must is in deze Home of the Blues state. Cruise control, ogen en oren open. Laat maar binnenstromen.
Er zijn heel wat wegenwerken op de baan. En dat ze in de VS niet lachen met de veiligheid van de wegenwerkers blijkt uit de borden : “Hit a worker : 10.000 $ fine, 14 years of prison”. De boetes voor snelheidsovertredingen worden verdubbeld in zones waar werken aan de gang zijn. Deze zorg verwarmt mijn syndicalist-hartje.
In de camping van Joplin kom ik Herb en Nancy tegen, een gepensioneerd koppel. Ze hebben, als zovelen, hun huis verkocht en een reuze trailer (een soort reuze caravan) gekocht in de plaats. Nu zwerven ze rond als “American gypsies” (sic). Om hun spot op de camping te kunnen betalen werken ze beiden een paar uur per dag aan de receptie. Dit heet working campers.
Terwijl ik voor het slapen gaan in de locale fastfood naar Amerikaanse Voetbal zit te kijken passeert er weer reklame om in te lijven bij de Marines onder het motto “Defend Freedom”.
Ook op de radio zijn er regelmatig spots voor de verschillende legerkorpsen. Knappe spots die je bijna zouden doen vergeten dat er gewoon cannonenvlees nodig is.
Het is ‘s nachts snikheet in de tent, een gewone fleeze deken volstaat nu.

Oklahoma

Net voorbij de grens wordt het al direct droger. Grote stukken van de VS worden momenteel getroffen door abnormale droogte. Het is trouwens de jarenlange droogte in de jaren dertig, de “Dust Bowl”, die zoveel mensen Route 66 opjoeg op weg naar California. In een aantal zuidelijke staten was de aarde zo droog geworden dat de wind het stof honderden meters hoog deed opwaaien. De hemel werd zwart. Het vee stikte. Talloze mensen stierven aan stoflong. Boerderijen gingen failliet. De mensen vluchtten toen gewoon weg naar het beloofde land.

Ik volg lange stukken van de historische Route 66. Het is namelijk zo dat er nu slechts segmenten van de oorspronkelijke highway bestaan. Grote delen van de oude weg zijn gewoon vervangen door nieuwe, brede, zielloze Interstates. Maar langs de oude route, die “respectvol door de landschaps-elementen zigzagt, kom je kleine dorpen tegen met mooie houten huizen en oude bakstenen pakhuizen.
De grote monotone highways zijn ook favoriete uitstalramen van diverse organisaties en kerken om via grote borden hun boodschap te verspreiden. Nu eens zijn het Bijbelverzen of soms gewoon in het groot (18m2): JEZUS. Je zegt het.
Er zijn ook anti-abortus slogans zoals : “Abortion is stopping a beating heart 4000 times a day” of “Abortion, America’s number one killer”.
Dan zijn er de steunbetuigingen aan de troepen in Iraq of om soldaten te rekruteren. Maar niet iedereen heeft het zo begrepen : in the middle of nowhere langs Route 66, ergens tussen de velden heeft een bezorgde boer een eigen bord gemaakt en met de hand geverfd. Het zegt : “ 1901 dead, 14625 wounded, out of Iraq NOW “. Dergelijke initiatieven zorgen soms voor hoog oplopende burenruzies die soms tot in de pers geraken. Zoals met die advokaat die aan zijn gevel een grote pop van een dode GI gehangen heeft met het opschrift : Bush lied, I died.

Tussen Chandler en Oklahoma City is de rit heel leuk. Het landschap is perfekt. Beetje kleine huis in de prairie maar groene golfclub versie. Super zonnig ook. Ik bezoek een van de fameuze Route 66 highlights : de Round Barn, een prachtige ronde, houten schuur. Na Oklahoma City verandert het weer dramatisch en op een aantal kilometers zakt de temperatuur van 84 naar 57 graden Fahrenheit ofte van 29 graden Celsius naar 14. De hevige regen dwingt me de gezelligheid van een motelkamer op te zoeken. Het is heerlijk zappen tussen de tientallen TV-zenders. De Weather-channel is handig maar een beetje saai. Dan heb je een soort Poker-zender met partijen poker tussen louche personages.

De amerikaanse pers

Maar mijn favorieten zijn de diverse nieuwszenders. Op MSNBC stelt de Countdown presentator vast dat telkens wanneer het Witte Huis in de problemen komt er een of andere terroristische dreiging opduikt, in casu de dreiging in de Metro van New York. Zo heeft hij veertien maal hetzelfde patroon teruggevonden na een eenvoudige research in recente archieven. Op ESPN stelt een groepje Republikeinse Volksvertegenwoordigers in een ad hoc commissie vast dat Peak Oil, het ogenblik waarop de olie-reserves voor de helft opgebruikt zullen zijn, snel nadert. Vanaf dan zal aardolie steeds duurder worden met dramatische gevolgen voor de landbouw, de plastiek-en automobiel-industrie. Een politicus citeert de vondst van zijn echtgenote over SUV’s (4x4) : Suddenly Useless Vehicle omdat die monsters hectoliters stillaan onbetaalbare benzine verslinden.
Ik luister nog naar de laatste speech van Bush over Global Terror. Af en toe is het echt om te lachen. Volgens mij zit er nu een nieuw element in het discours. Hij vergelijkt de Jihadisten, Islamofascisten of moslimextremisten met het communisme. Dit argumenteert hij in diverse punten. Kwestie, waarschijnlijk, van de ernst en de duur van de strijd te onderstrepen. En van de aan het Amerikaanse volk gevraagde opofferingen.

Sommige media zijn kritischer dan ik dacht. Hoewel zelden van het basisidee “we zijn een groots en edelmoedig land dat zich soms vergist” wordt afgeweken, toch is er heel wat kritiek en zelfs pure Bush-bashing. Bill Maher in zijn programma Real Time op HBO, een bekende betaalzender, is zeker een van de meest rabiate opponenten van het moment. Er is ook het hele National Public Radio network dat heel genuanceerde en kritische info brengt.

Texas

Bij het binnenrijden van Bush-state lees ik een verkeersbord met “Drive friendly, the Texas way”. Wat verder slaat een ander bord een andere toon aan : “ Don’t mess with Texas”, een campagne tegen sluikstorten.

De weg tussen Elk City en Amarillo is vlakker dan vlak. Het enige relief zijn windmolens, elektriciteitspalen en bomen. Ik kom een aantal katoenvelden tegen langs de weg. Er is uiteindelijk heel wat landbouw hoewel alles droog lijkt.
De introductie van windmolens waarmee moeiteloos water uit de bodem kan worden gepompt heeft het leven in die relatief onherbergzame regio’s mogelijk gemaakt. Net zoals de airco de ontwikkeling van grote steden zoals Phoenix in Arizona heeft bevorderd.

Men zou het nooit vermoeden maar ergens wordt de Noord Texaanse vlakte doorkliefd door de tweede grootste canyon na Grand Canyon, de Palo Duro Canyon. Ik ga er camperen in de absolute stilte en pure schoonheid, ver van Amarillo stad.

New Mexico

Next stop is Albuquerque. Met een zalige jeugdherberg. Je voelt je gewoon thuis. Er is een salon met sofa’s en comfortabele zetels, volle boekenrekken, kunstwerken aan de muur en op de schoorsteen. ‘s Avonds wordt er door staf-leden gekookt en dan komen alle gasten samen in de keuken eten. Het is leuk om al die reizigers tegen te komen met elk hun eigen plan of droom. Twee kerels uit Montana zijn helemaal te voet afgezakt langs de Continental divide trail. Gary die geoloog is komt wat centjes verdienen in zijn thuisland alvorens hij weer naar Nieuw Zeeland vertrekt. Plus, hij wil mensen in de VS wakker schudden over het milieu en Global warming. Hij zegt : “ You know what the problem is with this country ? They say : ‘this is a free country, you can criticize it’. And when you criticize it they ask : "are you a fucking communist?“.

Veiligheid

Een jonge kerel, Matt, reist verschillende steden af om zich ergens te vestigen maar hij heeft juist vernomen dat Albuquerque 1 van de geweldadigste steden is in de VS. Als 0 geen geweld is en 100 maximaal geweld, dan heeft deze stad 100 volgens de ranking. Slik… Het viel me inderdaad op dat er een metaaldetector was aan de ingang van de universiteitsbibliotheek. “That’s a bad sign”, zegt Matt. Hij is op 1 dag tijd al diverse malen lastig gevallen.
De onveiligheid kan in een bepaalde stad gewoon van de ene straat tot de andere verschillen. Het ene moment ben je in een yuppiewijk en het andere zit je in een ghetto. In Saint Louis gaf de jeugdherberg een stadskaart aan de gasten met de wijken waar je beter niet gaat. Hier in Albuquerque durven ze misschien niets zeggen of je vlucht de stad zo snel mogelijk uit.

Albuquerque herbergt nochtans een prachtige campus, een leuk mexicaans-achtige old town, alsook het prachtig cultureel centrum van de 19 lokale indianen pueblo’s. De lokale indianen hebben een bepaalde graad van zelfbestuur in hun pueblo. Ze zijn er tevens bijzonder gehecht aan hun tradities en aan hun land en dit centrum is een uiting van hun trots. In het restaurant van het centrum kan je lekkere maisfrieten eten. Zonder mamoetsaus weliswaar.

Ik bezoek het Acoma-pueblo op de weg naar Gallup. Dit dorp is sinds de 12de eeuw bewoond en tevens 1 van de oudste nederzettingen in Noord-Amerika. Elf mijl van de highway in een prachtig en groots canyonlandschap ligt het dorp op de top van een mesa, een soort tafelberg, vanwaar het zicht over 360 graden adembenemend is. De oude kerk heeft een aarden vloer want moeder-aarde is heel aanwezig in hun godsdienst beleving. Acoma heeft trouwens een matriarchale maatschappijvorm. Alle macht en bezit gaat naar de jongste dochter. Ze raadpleegt haar broers maar beslist finaal. Ze oordeelt ook of ze mogen huwen. In geval van echtscheiding gaat alles naar de vrouw. Er zijn dan ook maar weinig echtscheidingen.

Tot in Gallup is de baan prachtig : een blauwe hemel dat het bijna pijn doet en aan mijn rechterkant een eindeloze klif in warme oker en rood-bruine tinten. Als ineens “Born to be wild” op de radio komt dan is het “ On the road gevoel “ compleet. Ik moet daar geen tekening bij maken.

Arizona

Arizona verwelkomt mij met twee van de mooiste natuurfenomenen die ik in de States gezien heb. De Painted desert (klik op de link in de rechterkolom voor foto’s, dan wordt het duidelijk dat het geen crazy amerikaan is die wat met verf gesmost heeft) en Petrified forest : door de millennia heen versteende bomen. De schors lijkt echt hout maar is steen. Het zijn de stille getuigen dat hier miljoenen jaren geleden een weelderig bos was in plaats van een rotswoestijn.
Uiteindelijk doe ik mijn intrede in weer zo’n stad met een mythische Route 66-naam : Flagstaff. Ook hier is er een super hostel vol leuke mensen. En weer progressieve Amerikanen zoals Casey die spreekt over “our oil-government”. Of Lynn met haar stickers op de auto : “Support our troops, bring them home” en “God bless everyone” (in reaktie op de “God bless America”-campagne)
Wat me altijd zal bijblijven is dat Flagstaff doorkruist wordt door 150 treinconvooien per dag die onafgebroken tussen Chicago en L.A. pendelen. Het gedender van de soms 120 wagons lange treinen (jawel, zelf geteld) is niet het ergste. Elke trein toetert minstens driemaal bij de belangrijkste oversteekplaats in het centrum. Het moet want met alle café’s in de buurt zijn er mensen die de treinen anders niet horen…(sic).

Ik slaag er nog in om in Phoenix twee razend interessante conferrenties van de “What the Bleep Do We Know” Conference Tour 2005 mee te pikken. De organisator verleent mij als buitenlandse wereldreiziger een “full scholarship” wat betekent dat ik gratis de 80 $-lezingen mag bijwonen. Vragen kost niets… Professor Fred Alan Wolf, alias Dr. Quantum heeft het over Quantumfysica en implicaties om als mens bewust ons leven te scheppen en de bioloog Bruce Lipton belicht de determinerende factor in onze biologie (niet DNA maar onze gedachten en geloofs-overtuigingen). Zie link.

Vanuit Phoenix begint mijn eindspurt naar het beloofde California. Met nog een mooie rit doorheen de Colorado woestijn. Ondanks de extreme omstandigheden is er toch heel wat fauna en flora te zien. Bomen zelfs, zoals de Palo Verdes, die hun wortels meters diep in de grond stuwen om er elke druppel vocht uit te kunnen halen. De woestijnvlakte is geflankeerd door brute, bruine rotsbergen, uiterst schraal begroeid, die dreigend contrasteren tegen de compromisloze blauwe hemel.
Ik breng een kort bezoek aan Joshua Tree Park, waar de unieke Joshua boom te bewonderen is en rij verder door een landschap dat me vaak aan Marokko doet denken. Er zijn in de buurt van Indio verschillende plantages van dadelpalmbomen.
Op de radio komen nu steeds meer spaanstalige zenders voor op de FM-band. Los Angeles is nu niet meer veraf. Maar eerst moet ik over de San Gorgiono pas met zijn duizenden windturbines. Op zo’n plekken zie je dat de aarde een toekomst kan hebben. 100 % propere energie. Het is zo eenvoudig…als men wil.

Los Angeles

Los Angeles en de ermee versmolten gemeenten strekken zich uit over tientallen miles. Van zodra ik de valley binnenrij hangt een laag rook alsof er een bosbrand woedt. Maar er is geen bosbrand…De lucht is grauw van de vervuiling. Een uur later rijd ik na een foutloze rit van 10.000 km doorheen 12 staten, Dickens Street binnen waar mijn boezemvriend Olivier en zijn echtgenote Collette wonen. Waow.

Ik spendeer nog 10 heerlijke dagen in L.A. waar ik snel leer overal te geraken met het openbaar vervoer. De afstanden zijn gewoon immens naar onze maatstaven. Vanuit de “randgemeente” Sherman Oaks heb ik ongeveer een uur nodig om in downtown te geraken via de Rapid en de Red Line Metro. Maar ik verveel mij nooit. Er is altijd wel iemand die me aanspreekt of een dagdagelijks gesprek om stiekem mee te volgen. Of merkwaardige details om me over te verwonderen zoals fake palmbomen als discrete GSM masten of de perfekte toegankelijkheid van de bussen (en eigenlijk alle openbare gebouwen en faciliteiten) voor rolstoelgebruikers. Veel metro-conducteurs zijn latino’s en wanneer ze door de micro spreken zou je durven wedden dat Manuel van Fawlty Towers aan het stuur is : “ Doars a closink, doars a closink “.

Mijn aanwezigheid in LA valt samen met de aankondiging van het bereiken van de kaap van 2.000 dode VS soldaten in Iraq. Dit feit gaat geenszins ongemerkt voorbij. Alleen al in LA zijn er die dag 23 peace-events. De kranten kunnen er niet naast kijken. Ook niet CNN. De LA Times wijst erop dat naast de overledenen nog eens de helft van de 15.000 gewonden te beschadigd is om de strijd te hervatten. Dit brengt het aantal uitgeschakelde "troops" (dit is pers-newspeak voor soldaat) op bijna 10.000 in 2,5 jaar. In vergelijking heeft 11 jaar Viet Nam oorlog 58.200 soldaten het leven gekost. Mijn vergelijking toont aan dat het niet verkeerd is te zeggen dat de VS in een nieuw Viet Nam verwikkeld zijn. Op een vredeswake kom ik een heel dynamische dame tegen, Laura, die elke vrijdag op de hoek van Ventura Bd en Laurel Canyon komt betogen. Ze animeert met haar dochter een eigen website. We raken bevriend.
Veel mensen willen dat de oorlogswaanzin nu stopt. Anderen denken dat “the job” in Iraq moet afgemaakt worden, zoniet zijn die 2.000 vrouwen en mannen voor niets gestorven. Tja !

Tussen het bezoeken van de bezienswaardigheden door (Getty Center, Santa Monica, Venice Beach, China Town, Olvera Street,…) regel ik Visa-formaliteiten bij het Consulaat van Thailand, haal ik mijn filmachterstand wat in en bereid ik mij voor op mijn volgende bestemming : Tahiti !